Ölümlerden ölüm beğenilen ülke olduk…
Tesadüf yaşıyoruz, yolda yürürken başımıza taş mı düşecek, çöken bir binanın altında mı kalacağız ya da sarhoş biri mi çarpıp canımızı alacak, yoksa hasbel kader yanımızdan geçen bir sapığın mı kurbanı olacağız. Hadi şansımız yaver gitti, bütün bunlar olmadı, bir kafede kurşunlara hedef olmayı nasıl anlatırsınız?
Nerde bir acı olsa oralı olur yüreğimiz, hepimiz mağduruzdur, hepimiz acılı, oralı… Bir kaç gün önce olduğu gibi.. 23 yaşında, hayatının baharında gencecik bir genç kız, İpeğin hayatı, hayalleri kim olduğu, ne olduğu belli olmayan serseri kurşunlarla son buldu. Ailesi, sevenleriyle birlikte hepimizin yüreğimiz yandı. Ateş düştüğü yeri yakarmış, ne kadar yansakta o genç kızın ailesi kadar yanamayız. Ne ettiğimiz feryadlar, ne başsağlığı dileklerimiz ne de sosyal medyada yazdığımız yorumlar İpeği geri getirmeyecek. Önüne gelen rahatça silah taşıdığı sürece bu acı ilk ya da sonda olmayacak. Önlemin alınmadığı her yerde benzer acıları yaşayacağız. Sorun bir türlü iyileştiremediğimiz düşüncelerimiz. Her musibet bize alınması gereken önlemleri, suçluları, yanlışları gözümüze sokuyor. Peki ya sonra? Hayat devam ediyor ve yeni bir sabaha yeni gündemlerle uyanıp dünü unutuyoruz. Tıpkı yakın geçmişte tecavüze uğrayan çocuklarımızı, her gün gazetelerin üçüncü sayfa manşetlerindeki kadın cinayetlerini, şiddeti, terörü vb bir çok olayı unuttuğumuz gibi….
Herkesin vurdulu, kırdılı mafya dizilerine özenip eline silah alıp kendini adam sandığı, vurmayı, öldürmeyi hak saydığı sistemde acilen önlemler alınmalı ki başka canlar yanmasın, anneler, babalar ağlamasın. Umuyorum ki en yakın zamanda failler yakalanır hak, hukuk önünde en ağır cezayı alır.
Bir kez daha ailesine, sevenlerine başsağlığı dileyip, Mekanın cennet olsun İpek derken Nazım Hikmet’in bir dörtlüğü ile sözlerimi noktalıyorum.
Bilir misin Vera
Bu öldürülen kaçıncı çocuk?
Bu kaçıncı kertik yüreğe atılan?
Eskisi gibi değil
Artık daha da sancılı yaşamak!
